Çocukluğumun ölüsüne mektup

Bugün seni yine dizlerimde salladım,
Bir oyuncak ayının kolunu diker gibi.
Sus artık dedim,
Ölüm bile seni susturamadı.

Bahçede papatyalar açtı,
Ama kimse saymadı seviyor sevmiyor diye.
Toprakta eski bir saç tokası buldum,
Senin olabilir,
Ya da bir meleğin saçından düşmüştür belki.

Evdeki dolap hâlâ büyümüyor,
İçinde küçük elbiseler,
Biraz toz, biraz sessizlik.
Bazen onları giyiyorum rüyalarımda,
Bana tam oluyorlar,
Ama aynalar bakmıyor.

Babam hâlâ uyuyor koltukta,
Ben gizlice ölüleri boyuyorum pastel kalemlerle,
Çünkü bazı çocuklar büyüyemiyor anne,
Bazı anneler de ölümü pembe sanıyor.