Çocukluğumun Bağ Komşuları Şiiri - Ekrem ...

Bağın yukarısında,ark yatağında,
Zeki abinin yaptığı çakıldan havuz,
Dökülen sular güneşe nispet pırıl pırıl.
Seyran abla iki taştan yapılmış ocakta,
Teneke üzeri balık kızartmakta.
Biraz dan iki salkım üzüm koparılacak
Bağdaki dallarından usulcek,
Balık, ekmek bir de yanında Erciş üzümü siyah,
Yeme de yanında yat,
Yiyenler bilir,aman ne tad.
Zeki abi,bağı ve Seyran ablayı istemeden terketti.
Oğlunu öldürmesinler diye kendini kalkan etti,
Ankara hüzünlüydü o yıllar,barut kokusu her taraf,
Hedef oldu sıkılan kurşunlara, caniler, kan emiciler...
Ayırmıştı, bağı sahibinden ve sevdiklerinden.
Bağ üzülmüştü,sessiz sesiz yok olup gitti.
Ne Zeki abi,ne o bağ var şimdi.
Eyüp dayı,Cemle abla,Nigar bibi
Bunlar çocukluğumun üçlüsüydü.
Cemle abla sevecen ana gibi,
Gelip geçen yol üzeri içsin diye
Sıcak,sıpsıcak yaz günü,
Testisine doldurur ark suyunu,tülbentten geçirerek.
Saban arktan alınan su da bi soğuk olur hani.
Testi sürekli çalılıkların altında dururdu,
İçerdi yoldan geçen, testiden soğuk suyu.
Akşam güneş batmak üzere,
Karşıda silüetler,
Mustafa dayı lakabı eşekçi,
Ve gün boyunca arkadaşlık ettiği ineği.
-Selamün aleyküm Mustafa Dayı
-Aleyküm selam yeğen diyor titrek yaşlı sesiyle.
Bir elinde ineğinin yuları,
Koltuğunun altında bir tutam ot;
Belli akşam buzağıya verilecek.
Ayrılıyoruz, geriye kalan o güzel demler
Gelenler gider dünya kimseye kalmaz
İz bırakır kimisi,gönüllerden silinmez.
Kimisinden ne iz var,ne de eser.
Öldükten sonra yaşamak, insanı yaşatmak güzel.