Çocukluğumsun Senyorita

çocukluğumsun senyorita
ilk kalbim, ilk sükûtum
adını telaffuz edemezdim o zamanlar
şimdi susarak yaşıyorum içimde

elimi ilk sana uzatmıştım hatırlıyor musun
tuttuğunda dünya durmuştu biraz
oysa ne elini tuttum bir daha
ne o anı içimden çıkardım

çocukluğumsun senyorita
en masum yanımdasın hâlâ
ip atlayan kızların sesinde
ve okul bahçesinin öğle tenefüsünde

yıllar geçti, çok şey değişti
ama sana yazdığım ilk mektup gibi kaldım
okumadın…
ama ben hâlâ noktasına dokunamıyorum

çocukluğumsun senyorita
büyüdükçe senden eksildim
her yaş, seni biraz daha özlemek oldu
her gece, sana dönmek isteyen bir hayal

sen ne zaman gülsen
ben içimde düşüyordum sanki
oysa hiçbir düşüş
senin yokluğun kadar can yakmadı

çocukluğumsun senyorita
hiç dokunmadım sana
ama bütün ömrüm seni
kalbimin en temiz yerine koymakla geçti