Çocukluğum Şiiri - Selami Keskin

Babam bisikletle gelirdi eve işten
Arkasından koşardı köpeği COLİ
Her ikisi de yok, geçti iş işten
Çalsın artık o bitmeyen senfoni...

Gözlerimin önünden geçer çocukluğum
Okuldan koşarak geldiğimi hatırlarım
Hiç aklıma bile gelmezdi yorulduğum
Aileme sevdiklerime dönerdi bakışlarım...

Örnekevler gerçekten de örnekti Afyon'da
Evler villa gibiydi, bahçeler yemyeşil
Güvenevler güven verirdi Afyon'da
Meyve ağaçlarıyla birer müstakil...

Annem erişte yapardı balkonda
Ya da bahçede salça, büyük kazanlarda
Afyon türküleri dinlerdik transistörlü radyoda
Çocuklar koşuştururdu sokaklarda...

Gözlerimin önünden geçer çocukluğum
Patatesli ekmeğe yoğurt sürüp yiyişim
Olmayan oyuncaklarda atardı soluğum
Suçum yokken dayaklar yiyişim...

Rüyalarımdaki alınmayan o bisiklet
Gözlerimin önünden geçer çocukluğum
Çocukluğunu hayallerinde durdur, beklet
Yaşanmayan çocukluğumla mutluyum...

Sonrası mı? Annemlerden babaanneme
Zorunlu bir serüven, zorunlu yolculuk
Veda ederken o güzel mahalleme
Ninemin evinde yaşadım, aldım soluk...

Pek söylenemez aile yuvası gördüğüm
Günlerim aydınlık değil kap kara
İşte böyle benim çocukluğum bir kördüğüm
Gençliğimde istikamet elini ver Ankara...