Elma şekeri kırmızısı yanaklarıma ne de yakışırdı pembe fırfırlı elbisem,.kızardı annem kış ortasında bile o elbiseyi giymek istememe…anlamazdı ki düşlerime en çok yakışan o elbiseydi…kimse görmezdi gözlerimdeki yıldızları,saklardım. bir de kıvırcık saçlarıma bağladığım umutlarımdan haberi yoktu kimsenin.kendim tatardım saçlarımı düşmesin hiç biri diye…ağaçlara tırmanırken kurardım en sevdiğim hayallerimi.o yüzden düştüğümde acımazdı kanayan dizlerim.ağlamazdım.…azdı küçük avuçlarıma sığdırabildiklerim ama yüreğimdeki ülkeleri kimsenin keşfetmeye gücü yetmezdi…o pembe elbiseyle kimsenin bilmediği kaç ülkenin prensesiydim ben…
En zengindim,en güzeldim,en mutluydum,en sevilendim,en özgürdüm…bütün enlere sahiptim işte…anlamazdım savaşları,katliamları en büyük kavgam annemin beni erken yatırmaya çalışmasıydı…bir de babamın istediğim ayakkabıyı almadığında kulakları tırmalayan sesimle dükkanı başına yıkmamdı…
Tek başıma açabildiğimde evin demir kapısını benimdi artık hayat… toz toprak içindeydi üstüm başım ellerim kirliydi.babam sokakta bana rastladığında kızardı “şu saçlarında olmasa kimse anlamayacak kız çocuğu olduğunu” diye… ona kötü kötü bakar evden kaçma hesapları yapardım şimdiki aksiyon filmlerine taş çıkartacak…
Dönüş yolları kapalı,
Kara otağ içindeyim;
Yerde de kara bir halı...
Çok şey var ki geride kaldı
Nice sisli-sevgili yüz
