Çocukluğum Şiiri - Turgut Uzdu

Bahardaki koru bekçisini hatırlarım
Koşuşan yaramaz çocukları
Bülbül seslerini anarım zaman zaman
Dudaklarımda hafif bir tebessüm
Onlar da tabiatın çocukları diye

Kendi çocukluğum gelir aklıma
Şaşarım andığımda o günleri
Bakarken aynada başkalaşmış saçlarıma
Yaşamak isterim yeni baştan eski günlerimi

Bir soru oyar içimi soğuk soğuk
Ben de mi çocuk olmuştum?
Ben koşmadım ki hiç koruda
Nasıl çocuk olabilirim!

Yaşıyorum şu kadar yılı geçmişlikte
Çocukluğum oldu muhakkak
Ama nasıl, nerde ve ne zaman?
Silik….
Ne bende hatırası,
Ne de yankısı var.

Şimşekten korkmam gece yarısı çakan
Oysa bütün çocuklar korkarmış
Çocuktum belki ben ama ergin bir çocuk
Yaşlı bir çocuk, çok görmüş, bilmiş,
Ezilmiş bir çocuk.

Gece yarısı kalkan bendim
Pişen somunların kokusu hala durur burnumda
Simit tablası başımda soğuk taşa oturuşum
Ben de çocuktum
Ergin, yaşlı ve ezilmiş bir çocuk.

Hala da çocuğum, belki çok korkak, belki korkusuz
Şu kadar yıl yaşamış ama çocuklarla oynayan
Hala da çocuğum
Daha yaşlı, daha ezilmiş.

Gece yarısını ben vururum çoğu zaman
Titrek göz kapaklarım ıslak olur bazen
Gece yarısı bana kırdığım lokanta tabaklarını hatırlatır
Sonra da kızarmış bir yüzle ağladığımı.
…

Bir başkadır gece yarısı benim gecelerimde
Maziyi döker önüme yaprak yaprak
Değiştirmek elde değil ki geçmişi değiştiresin
Bütün kusur gece yarısında ne yaparsın
Hatırlatan da o, ağlatan da o..

Kim bilir kaç gece yarısı geleceğe şüpheyle bakacağım
Belki öleceğim yarın, belki yaşayacağım
Ama ne kadar, nerede ve nasıl?
Gece yarılarına ve karanlığa yaşlı gözlerle bakacağım
Ve içimde bekleyiş
Anılara hıçkıracağım gece yarısında ben...

17/01/2007