Çocuklarım Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Yok tabi, seçme sansınız sizinde yok elbette
Rabbim yazar bu baban, bu da annen der size.
Kabullenmek zorundasınız, olmaz diyemezsiniz,bu ne?
Her kese makul sevgi bilen, bizimki divane.

Bilin ki siz farklı ben farklı, isyan etmeden Yaradan’a.
Tıpkı annemle babamı benim seçmediğim gibi.
Ama ben seçmek zorundayım, hele konu siz olunca.
Kulak verdim kedi köpek gibi uyandırılmamak arzunuza.

Nerde? Söz bilir, sevgi bilir, kıymet bilir bir anne.
Sabahlara kadar oyun oynar, lak lak eder internette.
Akıl verir çapkın, karısı kötü sorunlu bir pezevenge.
Ama görmez sorun yarattığı evini, mil çekilmiş gözlerine.

Ne işinize yarar bilmiyorum? Defalarca zil çaldıran kadın.
Çocuk okuldan gelmiş, ama uyanacak ki kapıyı açsın.
Anne düzgün yemek yok mu diye boğuşursun, ama nafile.
Anne gündüz uykuda, gece pezevenklerin sohbetinde internette.

İşte geldi firak, tam bir yıldır gümbür gümbür dağlardan.
Belki vaz geçer diye, iyilik tavizleri verilerek bağırlardan.
Olmadı çocuklarım olmadı, izin istedim Yaradan’dan.
Kendimi de sizi de, kurtarıyorum artık bu kadından.

7.12.2006/İstanbul