Çocuklar Şiiri - Abdullah Demirel

Dünyanın
her yerinde
aynıdır çocuklar.

Bunu
haritalar bilmez,
sınırlar kabul etmez
ama
bilir yürekler.

Türkiye’de
bir sabah
okula geç kalırken,
Avrupa’da
bir pencerenin önünde
yağmur damlasını sayarken,
Asya’da
dar bir evin içinde
sessizce büyürken,
Afrika’da
güneşe bakarak
susuzluğa katlanırken
aynıdır çocuklar.

Çünkü
çocuk
önce insandır,
sonra coğrafya.

Sevgi ister çocuk.
Ekmek kadar gerçek,
su kadar gerekli.

Bir el ister
tutulacak,
bir ses ister
adıyla çağrılacak.

Kimse öğretmez bunu ona,
bilerek gelir Dünya’ya.

Sevinci
küçük bir şeydir
ama
yerinden oynatır Dünya’yı.
Bir top,
bir taş,
bir tahta parçası…

Çocuk
mutluluğu
bulmak için
çok uzağa gitmez.

Ağladığında
sessizdir bazen,
bazen
gökyüzü kadar gürültülü.

Ama
nerede ağlarsa ağlasın
aynı yerden yakar insanı.

Gözyaşı
ulus sormaz,
dil tanımaz,
bayrak bilmez.

Kavga eder çocuk,
doğrudur.
Paylaşamadığı
bir oyuncak yüzünden,
ve bir sıraya giremediği için.
Ama
akşam olmadan
barışır.

Çünkü
yarını taşımak ağırdır
çocuk omuzlarına.

Kin
büyüklerin işidir,
çocuklara ar gelir.

Saflığı bundandır.
Henüz
öğretilmemiştir
nefret.

Bir çocuk
başka bir çocuğa bakarken
renk görmez,
din görmez,
ülke görmez.
O sadece
oyun arkadaşı görür.

Dünyanın
bütün silahları
bir çocuğun
gülüşünden büyüktür
ama
onu susturmaya yetmez.
Hiçbiri

Eğer dünya
bir gün
kurtulacaksa,

Bu
çocukların
büyümesiyle değil,
büyüklerin
çocukluğunu
hatırlamasıyla olacak.

Çünkü
dünyanın her yerinde
aynıdır çocuklar.

Ve biz
onlara benzemediğimiz için
bu haldeyiz.