Bir çocuk sahilden baktı denize...
Elinde ufacık çakıl taşları,
Sanki hülyaları aktı denize,
Ufka saplanmıştı çatık kaşları.
Çocuk, taşlarını denize vurdu.
Denizden bir feryat yükseliyordu.
Bana dünya ' yı sorma sakın...!
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...
Devamını Oku
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta