Çocuk ve Anne Şiiri - Uğur Tombul

Çocuk doğdu
Uzandı beşiğin kucağına
Meraklı ve muhtaç gözlerle anne diyordu
Anne baktı,dayadı sinesine,sardı kucağına,içine çekti
Çocuk artık annesiydi.

Çocuk büyüdü
Yürümeye başladı,koşmaya oynamaya
Zaptedilmez bir hal aldı bir belaya müsait
Derken olan oldu
Bir taş değdi ayağına çocuğun
Anne dedi çocuk inleyip ah ederek
Anne koştu,oraya hızır gibi yetişti
Sardı yarasını,elleriyle okşadı
Çocuk tekrar koşmalara başladı.

Çocuk büyüdü
Genç oldu,adam oldu
Annesinin gözünde ki her daim o,çocuktu
Ağacın dalları gibi büyüdükçe büyüdü
Kendisiyle beraber dertleri de büyüdü
Izdıraba büründü yalnız kaldı kimsesiz
Dört koldan dertler onu buldu habersiz
Sıyrılmak için dertlerinden bir nefes anne dedi
Diğer adı derman anne evladım benim dedi

Çocuk büyüdü artık yaşlı bir adam oldu
Yorgun yılları harcadı ömründen adım adım
Ölüm döşeğinde durakladı ömrü hayatı
Öteki alemin kıyısına vururken
Zamanı tükenmişti artık adam hissetti bunu
Ağzından son kelime anne nerdesin oldu
Anne yoktu ama haberdardı oğlundan
Hazırlamıştı yerini mezardaki yanından.