Çocuk Olmadan Büyümek Şiiri - Aysude Gül

Hangi ara geçti yıllar,
Hangi rüzgar savurdu beni,
Ne bir masal fısıldandı kulaklarıma,
Ne de saçlarımda bir elin izi...

Çocuk olmadan büyünür mü?
Ellere değmeden, sokaklara düşmeden,
Bebeklerim bile olmadı benim,
Oyunlar kurulmadan çöktü gece...

Ellerimden tutan olmadı,
"Koş benimle" diyen bir ses,
Dizlerim kanasaydı keşke,
Şefkatle dokunan bir el olsaydı...

Kırgın bir çiçek gibi solup,
Gölgelere sığındım sessizce,
Susmayı öğrendim önce,
Sonra kabullenmeyi,
Ayakta durmayı, düşmemeyi...

Bir kadın güçlü olmak zorunda,
Seçeneği yoktur çünkü,
Ne yaşarsa yaşasın,
Dik durmalı, yıkılmamalı,
Gözyaşlarını içine akıtıp,
Kendi yaralarını sarmalı...

Geceler kaç kez sakladı beni,
Sabahlar kaç kez unuttu,
Büyüdüm işte farkına varmadan,
Ama çocuk olamadım hiçbir zaman...

Ve yine de soruyorum,
Çocuk olmadan büyünür mü?