ÇOCUK
Hani bir çocuk vardı
Sokakta
Evimi unuttum diye ağlayan
Siz görmüştünüz onu
Hani elinden tutmuştunuz
Çalı diplerine sinerdi en çok
Ya da kulübe yapardı dallardan
Nasıl da büzüşürdü
Nisan yağmurlarında
Hani şu evini özleyen çocuk
Çokçası çamurlara basardı
Bir de su birikintilerine yalın ayak
Bir ağlama sesi gelirdi evlerden
Bizlerden biri o çocuk
Çocukluğuna sımsıkı sarılan
Anlayamadan oldu her şey
Birden bire oldu
Şimdi parklarda oturuyor sırtı dönük
Kocaman bir çocuk.
DEDE İRFAN ÇELİK
Dede İrfan ÇelikKayıt Tarihi : 15.4.2014 00:23:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Akıbet de aynıdır bütün öykülerde...Bir parkta sırtımızı döner yaşama, öyle otururuz...
Kaleminize sağlık sayın İrfan Çelik...
Birden bire oldu
Şimdi parklarda oturuyor sırtı dönük
Kocaman bir çocuk.
Hayalimizde büyütüp sakladıklarımızı hiç unutmayacağız; bizden başka onu bilen de olmaz... Arada bir özenle açıp yoklar, gülümseyip severiz... O, bize yeter; işte bunun için, çocukları, çocukluğu özleriz... Koskocaman yetişkin olsak da... Yeter ki çocuklar ağlayıp solmasın...
Yazan gönle teşekkürler... 10 puan +ant. Işıklı sevgilere bir gülümseyişti...
TÜM YORUMLAR (8)