Çıplaklıklığın Karanlığı

Bin laneti içtim bir kırık kadehte,
Sevdanın uçurumunda uyandım,
Sürgün dostluklar — nemli bir kefenle —
Ruhumun dibinde çürüyen bir andım.

Ayırdım siyahı beyazdan gecede,
Kirli bir meleğim, ayakta yoksulluk,
Sevdim en sertini, dikenli bedende,
Ve yalınayaktım — sokaklar soluk.

Sararıp döküldü gözümde yeşiller,
Kırılmış zirveler, çökmüş ihtişam.
At kendini, dedim, sarı bir zehire,
Ve kapa ellerini — kanmasın hiç tamam.

Darlık bolluk ahirsiz gölgeye küser,
Toprak insanı boğar bir dumanla.
Kırbaç atın sırtında şehvetle güler,
Ve biz severiz… çıplaklığın parmak uçlarıyla.