Çıplak ve Solgun Şiiri - Seyrani Göl

Düşen ilk yaprakla başlar sessizlik,
Gecenin kalbinde yankılanır bir yalnızlık.
Ruhum, suskun ağaçlar gibi
Çıplak ve solgun.

Bir zamanlar yeşermiş cümleler
Şimdi sarı bir hüznün gölgesinde bekliyor.
Kendimi ararken bulduğum
Sadece savrulan bir düşün kırıkları.

Rüzgâr, adımı unutur sokaklarda,
Zaman, yüzümde kırışır usulca.
Her nefes biraz daha eski,
Her an biraz daha eksik.

Ve ben,
Bir pencerenin kenarında,
Kendi içime bakan bir gözdüm sadece,
Çıplak ve solgun.

Kabulleniş, giyinmek değil,
Soyunmaktır fazlalıklardan.
Acıları bile sevmeyi öğrendim,
Çünkü bazı acılar,
Yol gösterir biz susunca.

Işık sızar en karanlık köşeden,
Ama onun gelişini
Ancak gölgelere alışmış biri anlar.
Ben, o loşlukta bekleyen biriyim,
Çıplak ve solgun.

Kapanmaz içimde zamanın açtığı iz,
Her hatıra solgun bir yaprak gibi düşer.
Ne unutuş çare olur bu sessizliğe,
Ne de hatırlamak bir teselli verir.

Suskun duvarlarda yankı bulmaz sesim,
Her kelime bir çatlakta kaybolur.
Bir zamanlar konuşan kalbim şimdi,
Derin derin susar, çıplak ve solgun.

Gökyüzü bile eğilir bazen yorgunluğuma,
Bulutlar, gözlerime benzer akşam saatlerinde.
Ne yağmur ne güneş dokunur bana artık,
Çıplak ve solgun beklerim bildiğim karanlıkta.
S.GÖL