Çingene Karası Şiiri - Celal Ateş

Bir çingene tanıdım, yüz hatları kaderin cilvesi,
Evrenin sırrıyla fısıldarken yarım kaldı bir yanı.
Avuçlarını açmış mutluluk dileniyor kendinden;
Umudu kesilmiş binlerce umarsız sesten.

Doksan dokuzluk tesbihinde annesinin hasretliği;
Sitemini fısıldarken kendi yalnızlığına.
Anneden vasiyet, yarım kalmış türkünün sesi,
Kalbinin orta yerinde yankılanıyor Şiire Gazele'nin ahengi...

Dört duvarda anne noksanlığının resmi,
Yad ettiği eller tanrıya şirk koşuyor,
Yıldız tozuna uzanıyor çaresiz elleri,
Yıldızların ışıltısını yansıtan kadının gözleri...

Kızıl ışığın gölgesinde, güneş gibi parlayan teniyle
Dert yanıyor bir yabancıya geçmişteki ihtişamını.
Yalnızlığın nefesi ensesinde her an, aşkın kırıntısı,
Her halinden belli: celladına aşık olmuş çingene karası.