Şu kalbimin mutluluğu adını andığı an’dı.
İşte kalbim bu sebeple sürekli hep Seni andı.
Çünkü bir an unutamam Bezm-i Elest’teki and’ı,
O and gönül gözümün hep önünde duran bir an’dı.(*)
(*) An: Yüksek, büyük dağ.
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
