Çıkmaz Sokaklardan Şiiri - Karanlık Şair

ÇIKMAZ SOKAKLARDAN

Her adımda aynı duvara çarpıyorum,
Yollar uzuyor, umutlar kısalıyor içimde.
Bir çocuk gibi kaybolmuşum koca şehirde,
Çıkmaz sokaklar sarıyor her gece.

Bir tabela var, rengi solmuş,
“Son” diyor, “buradan öte yok” diyor.
Oysa ben,
Bir umudun gölgesini bile kovalıyorum.

Gecenin koynunda sessiz bir fısıltı,
Kaldırım taşlarına düşmüş kırık hayallerim.
Her köşe başında ismimi unutan bir hayat,
Her dönüşte biraz daha eksilen ben…

Bu sokaklarda yürüdükçe,
Adımlarımın sesi yankı oluyor yüreğime.
Bir gün diyorum,
Bir gün bu duvarın arkasında bir sabah var.
Bir pencere açılacak yüzüme,
Bir el uzanacak tutacağım.

Ama şimdilik karanlıktayım,
Çıkmaz sokakların sessizliğinde.
Duvarlar dile gelse anlatırdı kim olduğumu,
Kaldırımlar konuşsa dökerdi gözyaşımı.

Bir an gelir,
İçimdeki çocuk büyür,
Adımlarım bir kapıyı zorlar
Ve zincirler çözülür.
Bir sabah,
Bir ışık,
Bir nefes…
Ve kurtulurum bu daracık sokaklardan.

Belki de çıkış yolunu
Kendim çizeceğim duvarlara.
Belki de bu çıkmazlar
Beni ben yapan yaralarla dolu odalar.

Ama bilirim,
Hiçbir çıkmaz sokak sonsuz değildir.
Bir gün, bir köşe başında
Sen çıkacaksın karşıma.
Ve işte o zaman,
Bu yollar bana da gülümseyecek,
Bu duvarlar da bana kapı olacak.