Güneş kara şapkasını çıkarıp
elveda derken güne,
ağıt gibi ağır ağır çekilir
sonsuz maviliğin üstüne zifiri kara.
Bir küheylan misali koşar gözlerim
penceremden sokağa.
Korkularım karşılar beni kuytularda,
alkışlarla.
Issız köşeleri tutmuş yasaklar.
Düşüncelerim hep o köşelerde tutsak.
Koşmaktan yoruldu,
yorgun bakışlar.
Çaresiz tükeniş,
son çırpınışlar.
İşte karşımdasın.
Dünya ne kadar küçük, şaşırdım!
Seninle aynı çıkmazda yeniden buluştum.
20.05.2007
UNLBBCN
Umut Engin Deniz
Kayıt Tarihi : 20.5.2007 19:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben bir çıkmazım. Gözleriniz koşsa da, ruhunuz benimle kalır. Pencereler bana açılır, sokaklar bana çıkar. Güneş batarken, ben başlarım. Zifiri kara olduğum kadar tanıdıktır suretim; bazen bir yüz, bazen bir geçmiş, bazen bizzat sizim. Ben sizi korkularınızla alkışlarım. Size özgürlük vadederim, düşünceleriniz köşelerimde tutsak. Siz kaçtığınızı sanırsınız; oysa ben sizi her seferinde aynı köşede, aynı gece, aynı yerde beklerim. Çıkmaz, yalnızca bir yol değil, bir aynadır. O aynada kendinizden başka birini göremezsiniz. İntihar sessizligi bakar yüzüne.
Dünya ne-kadarda küçük şaşırdım! ...
Hazin,
seninle aynı çıkmazda yeniden buluştum...
Güzel bir şiirdi, hislerle örülü... Tebrik ederim! Selam ve saygılarımla....
TÜM YORUMLAR (12)