Çıkla Sen Şiiri - Kenan Çarboğa

Bir gökçek kızım var gülden narince
Gülüşü, bakışı, yüzü çıkla sen
Bana hak verirsin onu görünce
Edası, sedası, sözü çıkla sen

İncedir, yok yere küser, barışmaz
Geç kalsam yüzünü asar, barışmaz
Buluttan nem kapar, susar, barışmaz
İnadım inattır, nazı çıkla sen

Bu nasıl benzerlik, bu nasıl işmiş?
Belki de hayalmiş, belki de düşmüş
Sanırsın hık deyip burnundan düşmüş
Gelip de bir görsen “cazı” çıkla sen

Dışı neyse onun içi de aynı
Kırdığı, döktüğü suçu da aynı
Kaşları da aynı, saçı da aynı
Gülünce gamzesi, gözü çıkla sen

O hekim olunca hastası oldum
Yakılan türkümün bestesi oldum
Ben, belik örmenin ustası oldum
Örgüsü, buklesi, düzü çıkla sen

Resmine bakmama lüzum yok artık
Hicrine, kahrına sözüm yok artık
Özge şey kalmadı, özüm yok artık
Özlemi öldüren özü çıkla sen

Çıkla: Bütünüyle, tamamen
Cazı: Cadı