Cihat Barış Şiirleri - Şair Cihat Barış

Griye boyalı bir kartpostaldı ikametim
Gahi güzün; daim hüzün
Ne zaman ağlasam, sesim iflasın izdüşümünde;
Ve geride kalırdı birkaç hıçkırık...

Çalar saatin alarm vaktine denkti gidişin

Yola çıkmış gidiyor bir gemi Kıblesi belli,pusulası belli Sabah ezanına çeyrek var Ve bir zelzele misali yağıyor zulüm Çöküyor insanların üzerine hunharca Yağıyor,öldürüyor Bir gemi yola çıkmış gidiyor Yükü insanlık,yükü çocuk ömrü Vursan tartıya, tartı çatlayacak! Aman Allahım, bu nasıl bir yük Bu nasıl bir ağırlık Sabah ezanına çeyrek var Ve bu insanlık gaspediliyor Talan ediliyor bu yük Bir gemi yola çıkmış gidiyor Filistin kan ağlıyor Gazze ateş çemberine alınmış Bir gemi gidiyor yük hafifletmeye,sırtında (t) onlarca yük Bir kenarda oyuncak; çocukluk nedir bilmeyen çocuk için Öte kenarda nan... Karşı kıyıda ise zehir-zulümat Bir gemi yolda gidiyor Ve ölüme çeyrek var!

Gel bir muhabbet edelim senle
Oturup da “hak” kelamını dinle
Eşin, dostunu da alıp kendinle
Dost, buyur gel dostluk sofrasına

Ayırmadan dilini, dinini, ırkını

ağrıyan sol yanım
üşüyen içim
uçurumlara saldığım cümlelerim
üzüntülerim,bekleyişlerim,kederlerim
yok(sul) luğum!
zulamda saklı umutlarım

Tenim esmer olsa da içim ap ak
Bekledim nice zaman
Benim için hiç doğmadı o parlak şafak
Ancak yaşamın kıyısında rol biçildi bana bu senaryoda
Hor görüldüm, itildim, azarlandım…
Üçüncü sınıf insandı vasfım

Gam alırım gam satarım
Budur benim işim karım
Tek hüner; türkü yakarım
Başka bir iş bilemedim

Yükümün çoğusu kahır

Şiir karın doyurmaz bilirim;
Kursağıma iki mısra girmedikçe de ben açım anne...

Bir yanda yitik sevdamız
Öbür yanda bire beş verirken kısırlaştırılan toprağımız!
Her yanımız üryan,her yanımız mayın
Ve ayaklar altına alınan onurumuz...
Bir namlunun ucunda titriyor yaşamımız
Dudaklarımız titrek ve tedirgin

Umudumu bağladım zülfünün teline
Bana uzak kaldın kınalı gelin
Yol aldım rumeliden serhat eline
Aramıza iller girdi kınalı gelin

Çiy düşende, mevsimler güz olanda

ve konuşmak gerek Boşverlere bulaşmadan benliğimiz Tembellik esir almadan içerimizi Sözcükler saklanmadan mazeretlerin ardına… Konuşmak gerek Bu yol, yol değil Tutunmak gerek köklerimize sıkıca Bu yokuşun ardı cehennem! Söndürmeli asırlardır içimizde cirit atan yangını Bir mum yakmalı Bir ıslık çalmalı! Bir türkü söylemeli Erozyona uğramış susuşları bırakmalı Yazmalı Alfabeyi çığlıklara salmalı Sevdalanmalı, yasaklanmalı, ağlamalı Kapanmadan gözlerimiz ebedi Konuşmalı Vurulmalı sonra Kan- ter içinde kalmalı Tükürmeli gözlerine, göğsümüze çöken celladın Toprağın böğrüne bir kürek sallamalı!