Gençliğimizi verdiğimiz bu demir yığını üstünde,
Ne fırtınalar, ne deli dalgalar gördük tükenen ömrümüzde.
Vuran her dalga bir yanımızı alıp götürdü giderken.
Bakmayın böyle dik durduğumuza resimlerde,
Bu dalgalar bizi santim, santim çürüttü.
Aslına bakarsan bütün şairler hüzünden beslenir.
Ve şiirler hüzünle doğar bembayaz sayfalardan.
Anlatılan hep hüzündür süslü dizelerin arasında.
Hey sen! ucu bucağı olmayan mavi atlas,
O ihtişamın o heybetin yetermi hasretimi örtmeye?
Yeter mi dalgalarının boyu uzanıp ta gözyaşlarımı silmeye?
Peki ya o eşsiz uğultun eşlik edebilir mi gönül dağı’nı söylemeye?
Ne heybetin yeter ne kudretin hasretimi dindirmeye.
Keder binmesin yine gönül sandalına, denizci!
Ne yapalım, senin de payına hep hasret düştü.
Gözlerin ufka dalıp kaç okyanus tükettin?
Kaç kıtayı ruhun bedenden ayrı fethettin?
Hasretin yüreğinde demlenip gözünden aktı.
Bizde mavidir her şey,
Aşklar, ümitler, özlemler.
Yürekler katran karası olsa da hayaller hep mavi.
Bazen depreşir taa uzaklarda hasret yangını,
İşte o zaman kopkoyu bir mavi kaplar her yanını.
Sığamazsın kabına, koca derya dar gelir.
Nihavend sevdamın hicran yarası gözlerin
Derinlemesine bakan, o yürek yakan.
Deniz üstünde süzülen martı misali bakışın,
ruhumu enginlere atan, can acıtan gözlerin.
Ufkumda doğan güneş gibi parlayan o güzelim gözlerin,
Hayat okkalı çizgiler nakşetmiş yüzüme,
Her çizgisinde kendine has bir acı.
Ne mücadelelerle geldim şu yaşıma,
Ne çocukluğumu ne gençliğimi anlayamadan tam anlamıyla.
Resimlerinde gülmüyorsun diyorlar hep,
Al bak şu resme gülüşüm bile yarım yamalak.
Açılınca gönül kumbaramın kapağı
Dökülüverdi içindeki tüm iyi insanlar.
Meğer ne kadar çok biriktirmişim farkında olmadan...
Gönül sevdimi birini ne mesafe tanır. ne zaman.
Çıkarsız ilişkilerin olduğu dönemin çocuğuyum ben,
O yüzdendir kimseyle maddi bir ilişkimin olmaması.
Sen çalmasaydın kapımı, yarına çıkarmıydı bu yürek?
Sen girmeseydin gönül kapımdan içeri, yeşerirmiydi çorak topraklar?
Sen duymasaydın sessiz çığlığımı, ruhum zindandan çıkarmıydı?
Sen tutmasaydın yüreğimden ayağa kalkabilirmiydim yeniden?
İyi ki çıkmışsın karşıma, iyi ki yarim olmuşsun, iyi ki biz olmuşuz.
İyi ki soframda sıcak çorbam, ruhuma yorgan, gözüme nur olmuşsun.
Ne bahar geçsin ömrümden eksilen,
ne hüzzam çalsın nağmelerde beni ağlatan. Ne çiçek açsin, Ne yağmur yağsin,
ne kuş ötsün, Ne yüzler gülsün,
sen ömrümü viran ettiğinde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!