İçimiz kadar karanlık değil
Hepimiz küskünüz hayata
Elimizden aldıklarıyla.
Bir tek sen kalmışsın
Yalnızsın belki çaresizsin
Hayat seni yanıltmış belki, bilemezsin
Bir kahve içtik
Kırık yılın hatri boğazımda kaldı
Bu müzik nereden çalıyor
Tüm radyolar suskun
Aklın oynadığı akılsız oyunlar
Karanlıklar ruhumun kendisi
Ölüm en güzel haberin müjdesi
Gece sessizce yutuyor sokakları
Karşımda ömrün son zamanları
Bir darbe ruhumun derinliklerinde
Ölmek için yaşamak ölmeyi istemek
Cansız bir bedende ruhsuz yaşamak
Her nefesin son nefesin olsun istemek
Gözleri bıçak gibi kesen göz yaşları
Sonsuz bir melankoli
Yaşamak istemiyorsun hayat buna zorluyor
İnsan yaşadıkça öğreniyor yalnızlığı.
Kimsesi olmadan sessiz gecelerde
Saat sesi bozuyor sessizliği
Ruhun ebedi kimsesizliği
Bozuyor tüm hayalleri.
Bu giden sessiz bir gemi
Gözlerin sanki bir masumiyet müzesi
Aşık olup yalnızlığa ihanet edemiyorum
Sen seviyorum diyordun
Bu aşk kimsesiz sokaklar ülkesi
Yine sensiz yapamıyorum.
Anlamak zor, anlatmak daha zor
Hayat, sokak gibi kimsesiz
İnsanlar geçiyor, ömür gibi belirsiz
Sokaklar sessiz, insanlar gibi kimsesiz.
Hayat zor, sokaklar uzuyor
İnsan yaşadıkça öğreniyor yalnızlığı.
kimsesi olmadan sessiz gecelerde
saat sesi bozuyor sessizliği
ruhun ebedi kimsesizliği.
Bozuyor tüm hayalleri
bu giden sessiz bir gemi
Aç kapılarını bak sokağa
Rüzgar sessiz esiyor bu puslu havada
Tek başına yürüyorsun bu yolu
Bu sonsuz karanlığa...
Bak etrafına çevir yüzünü karanlığa
Işıklar loş , hava bugün ayrı , bir hoş.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!