Çığlığım 2 Şiiri - Ahmet Emirhan Demir

Bir karamsarlık çökmüş üzerime bugünlerde. İçim bir sis bulutuyla dolu gibi hissediyorum.
Gözlerimin önünde duran hayat manzarası, bulanık ve silik bir resme dönüşmüş.
Her adımda ağır bir yük taşıyor gibiyim, yorulmuş bedenimle yalnızca ilerlemeye çalışıyorum.
Aşk, o müthiş hissiyatın içinde kaybolmuş gibi.
Sanki gözlerim kör olmuş, kalbim ise donmuş bir buz parçasına dönüşmüş.
Oysa bir zamanlar, aşk beni heyecanlandırır, umutla doldururdu.
İçimdeki ateşi tutuşturan, dünyaya anlam katan bir güçtü.
Ancak şimdi, aşkın hüznüyle iç içe geçmişim. İçimdeki fırtınaların yarattığı yalnızlıkla baş başayım.
Hayatın anlamını ararken, karanlığın derinliklerine düşmüş gibiyim.
İç dünyamda yankılanan çaresizlik çığlıklarını duymak beni daha da yıpratıyor.
Ne zaman aşkın aydınlığına yönelsem, bir duvarla karşılaşıyorum.
Engeller, korkular, acılar...
Hepsi bir araya gelmiş, içimi sarıp sarmalayan bir sessizlik yaratmış.
Belki de böyle olmalı, dünya acıyla dolu olduğundan.
Aşkın mutluluğu, yalnızlığın karanlığına oranla daha nadir bulunur olmuş.
İçimdeki sis bulutu büyüyor, her geçen gün daha da yoğunlaşıyor. İç dünyamı aydınlatan umut ışığı zayıflıyor, kayboluyor.
Ama yine de, umutsuzluğun karanlığına inat, içimdeki ateş sönmez.
Belki de bu karamsarlık anlarında aşkın gerçek gücü ortaya çıkar.
Belki de bu zorlu yolculukta, iç dünyamın sisli perdesi yırtılır ve aşkın güneşi tekrar parlar.
Belki de, karanlıkla savaşarak, içimdeki yalnız aşkı yeniden canlandırabilirim.
Bu sisli iç dünyada yol alırken, kalbimdeki ateşin sönmediğini hatırlıyorum.
Belki de, umutsuzluk ve karamsarlık içinde bile aşkı yaşamaya devam edebilirim.
Belki de bu sisli dünyanın içinde, yürüdüğüm yollar aşkın izlerini taşıyor.
Ne olduğunu bilmeden aşkın çelişkisi ile savaşıyorum.
Yolun sonu bilinmez ama benim sonum belli...