Cevdet Karal Şiirleri - Şair Cevdet Karal

hiçliğin o kekre tadı
vardığın her kıyıda

serin tapınaklara girdin durulmadın
serap öldü, rüzgar saldı
kumdan atlarını, bu son kum

sözlerimin buğusuyla söndürülsün
tabutumu taşıyan atların
nallarında başlayan yangın
ağzıma tutulan aynalarda
öten horozun boynu vurulsun

Günlerdir kar üstüne kar diyoruz
İçimizde diz boyu umutsuzluk
Bildiğimiz ne varsa unuttuk
Çekildik sokaklardan evlerimize
Kar yağsın kar diye bekliyoruz

Melek Paşalı’ya

Bana durgunsun diyorlar
İnsan soyu dünyadan çekildi de
Bir sen mi kaldın yeryüzünde
Çenende unutulmuş bir elin

Yazgının ardına taktığı
Usanmaz bir hafiye gibi
Canından bezdirmiş seni
Attığın her adımın ardından
Duymak, vicdanının sesini

Sütle kefenliyoruz en güzel ölüleri, kefenliyoruz sütle
Yıkanmış, büyük havlularla kurulanmışlar yola çıkmadan önce

Neydi bir o yana bir bu yana bizde o gerilimin nedeni
Huzursuz balkon demirleri, dönüp duran sağa sola geceleri
Duvar çatlaklarından anlaşılan bir iç kanama gündüzleri

Seni her zaman sevdim
Bazen inkârla sevdim bazen ikrarla sevdim
Gençtim yaşlandım öyle tekrar tekrar sevdim
Sen benim sol göğsümdeki benimsin

Seni sevdim

Bir bebeğin
Yeni çıkan dişine derim
O dişin o görünüşüne derim
Ona mor ona mavi, ona gül rengi süt versin
Ona ilk o ağızdan çıkacak kelimeler öğretsin

Evimizin balkonu
İpi çözülmüş sandal gibi
Ayrılıp gidiyor bu yaz geceleri

Ayın elleri
Gelip çözüyor bazı düğümleri

Ve kimi günlerde kar
Kadınların yüzüne yas tülleri örter
Ben olabilirdim ölen, ama değilim
Ara sıra ölmeyi istedim, ama değilim
Bir ölü kalkıp evine nasıl gider!