İnsan bazen söylediklerinin, bazen de söyleyemediklerinin altında ezilirmiş.
Ben ise söylediğim sözlerin enkazı altındayım.
Ne havam kaldı ne de suyum; çırpındıkça suya batan kelebek gibiyim.
Hayatın havuzunda çırpınıyorum ama nafile.
Ne o kanatlarla uçabilirim ne de bedenimi kurtarabilirim.
Ölümü yakasında taşıyan bir şairim işte. Bir gün ben de vereceğim son nefesimi. Vicdan muhakemesinde benim de kanadı ellerim, benim de yandı dilim ama son pişmanlık fayda etmiyormuş, anladım.
Ölümüm senden olur
bilinsin
ne uçsuz bir kan akışı
ne buğusu kadehte rakının,
ela ve sonsuz bir teneşir uykusu
gözlerinin ağlamaklı bebeğine...
Devamını Oku
bilinsin
ne uçsuz bir kan akışı
ne buğusu kadehte rakının,
ela ve sonsuz bir teneşir uykusu
gözlerinin ağlamaklı bebeğine...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta