Cennete Değen Kalp Şiiri - Hatice Güzen

Kanatlar taktım omuzlarıma,
uçmak için değil;
düşerken de cennetine değsin diye kalbim.

Gökyüzü bizi tam anlamıyla kabul etmedi;
her yükseliş bir eksiklikti,
her düşüş sonsuzluğun şarkısıydı.

Kalbim,
ateş damlası gibi boşluğa savrulurken,
yine de ışığın gölgesini hatırlıyor

Belki cennet
yukarıda değil;
yere çarpmanın en sessiz anındadır.
Belki bir kalbin parçalanışı
meleklerin kanadını beyazlatır,
sessizliğe yazılmış bir mucize gibi.

Düştükçe anlıyorum:
kanatlarım bana göğe değil,
sana dokunmayı öğretti.

Sen,
kırık bir duanın içinde,
Tanrı’ya gösterilen tek delilsin.

Son düşüşte
kalbim evrenin taşına çarpacak;
ve eğer cennet açılırsa,
sebebi yalnızca senin adını
fısıldıyor oluşum olacak.

Her düşüşte yeniden doğan,
her sessizlikte yankılanan cennet,
senin varlığınla tamamlanıyor;
kanatlarımın ucunda parlayan.

Ve düşerken,
tüm yıldızlar duruyor;
cennete değen tek gerçek el
senin ellerin