Cennet Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Bir insanı çok sevmek istedim,
Öyle çok ki,
Eğer varsa ki cennet onu bu dünyada yaşamak istedim,
Onu nimetten saydım.
Nimetten.
Tanrının hediyesi saydım,
Öptüm öptüm başıma koydum.
Bilmiyorum şimdiler de
Cenneti sorgular oldum.
Oysa,
Cennet bahçesiydi kolların,
Ümit pınarıydı dudakların,
Sevda deniziydi gözlerin.
Cennetin senin olsun,
Bana dünyamı geri ver
Diyorum artık.
Cennet yokmuş sevene,
Sevene bu dünya zindanmış.
Ne kıymet bilinir,
Ne sevilirmiş.
Sevdam dediğin insan,
Çoğu zaman zebaniden farksızmış.
Dünya yalan,
Aşklar yalan,
İnsanlar paslı birer çiviymiş.
Ben cenneti buldum sandım,
Meğer cennet sadece hayalmiş
Tanrının eliymiş cennet.
Sığınmakmış bazen öylece,
Sevilmeye ihtiyaç duymadan belkide.

Mine Yılmaz Sevinç
23.Aralık.2022
11:43