Çocuksuz bir anneye oğul
Abisiz bir kardeşe abiydim ben bir düşte
Yetimlere baba
Sevgilere toktum
Attım kendimi sokağa
Yürüyorum
İçimde sönük bir umut
Savaş veriyor
Boğuşuyor acılarla
Kazanması çok zor
Rüzgarı yararcasına
Gözlerini yukarı dikerek
Nasıl oldu da korkmadan
Alçalarak yükseldiğini düşünerek
Düştü
Yıl 1979 gün onsekizi martın
Çanakkale zaten vardı,bense
Sonsuzluğa başlangıç yaptım.
2007
İzmit
Bir otobüs durağı kadardı İzmit
Herkes orada, körfez ordaydı
Yorulmuş olmalıydı ki artık
Anladı yaklaştığımı ve pes etti huzur
Dünya içinde başka bir dünyanın içindeyim şimdi
Kimim ben
Neyim
Neden yazıyorum bunları
Ya da nasıl düşünüyorum
Nereden geldim
Ve burası neresi
Bir okyanus gözyaşı var gözümde
Ağlamamı bekleyen
Öyle bir sevgi var ki yüreğimde
Bilmiyorum varmıdır bunu düşleyen
Çok büyük bir umut, hep içimde
Ulaşmamı çok isteyen
Kimsesizdi
Herkesi evde bırakıp dışarı girdi
Ayak üstü göğe doğru uzanarak
Gözlerini kırpmaksızın
Kabusa uyanana dek uyudu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!