Kuşlar Ölmez Sanırdım
Kuşlar ölmez sanırdım küçükken
Çünkü onlar uçuyorlardı
Kanatları vardı onların
Nasıl ölebilirlerdi
Köroğlu diyarında
Ömürlerinin çilesini çapalar elleri nasırlaşmış analar
Bolu beyi diyarında
İşçi pazarı kırık hayatları ağırlar her tan vaktinde
1999-BOLU
Dilimdeki Tevekkül
En güzel şiirleri insanlar yazmadı
Çicekler yazdı
İnsanlar söyledi
Dilimdeki tevekkül ilk değil
Hasretin Üşüyor Şimdi
1
Dağ çiçeğim,ağlamak istiyor yüreğim
Bir çocuk gibi nazlıyım şimdi
Uyan kederler içinde uyandım
O Kuşlardır Seni Özleten
O yersiz yurtsuz kuşlar hangi mevsimde gelip
Konacaklar buz tutmuş penceremize
Hangi mevsimin sağanak yağmurunda gelecekler
Sensin; bana öylesine o kuşları özleten
Sen olmasaydın
Önce Buğulanır Sonra Donar Gözlerim
Sensizken önce buğulanır sonra donar gözlerim
Bakamam, bakamam o zaman kar tanelerine
Gözlerindeki denize bakamam
Bu kuşları bu yaprakları sensizliğe terk edemem
Buğulanır buğulanır yavaşça
Yüreğimdeki Mevsimler Sensizdir
Neden artık kelebekler uçmuyor yüreğimdeki
iklimlerde
Bildim, bildim sen yoksun
Bir de sevincimi çalmışlar
Şimdi
O kadar yufka ki yüreğim
Buğday taşıyorum ellerimle karınca yuvasına
Bir temmuz akşamı güleryüzlü bir akşamda
üşüyorum
Şirin bir yüzde çiçekler topluyorum
Sevgi dolu bir bahçede
Nerede o güzel çocuklar
Hayalleriyle zamanın sırtına binip gittiler
Onlardan geriye ise yalnız kentlerin ezgisi kaldı
Ve dönecekler
Zamanın sırtındaki o güzel çocuklar
Zannetmiyorum,
hiçbir mutluluk anı,
çocukluğumuzda yıldızlı gökyüzü altında sırtüstü uzanıp başını ellerine dayamış halde,
Safiyane, tertemiz, dupduru bir mutluluk halinde yıldızları seyrettiğimiz o an kadar güzel olsun. Anladımki ne kadar çok özlemimiz var hâlâ,
O bozulmamış Saf yıllara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!