yirmi dört mart iki bin üç, İstanbul.
Zamanın kumları beklemeden akıp gider
Bir kırlangıç göklere veda eder
Günler son bulur sorgusuz sualsiz
Geleceğimiz geçmişimizden habersiz
Karanlık geceler kızıllara boyanır
Ay, Güneş'ten saklanır
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta