Cenaze Evi Şiiri - Oğuzhan Yarışçı

Bakışlar buz kütlesi kadar soğuk
Bakışlar mermer gibi,
Bakışlar ölüm gibi soğuk
Bir anne toprağa verirken evladını yahut bir güzel
Son vedasını ederken sevdiğine
Ölüm kadar keskin feryatlar duyarım.
Bir baba açık açık gözyaşı dökemezken giden evladına
Birinin kardeşi, birini anası, birinin babası… Ne farkeder…

Ölüm ne garip şey;
Duyamıyorum. göremiyorum. dokunamıyorum
Fakat iliklerime kadar hissediyorum
Ölümün her an ensemdeki nefesini

Aslında hepimiz aynı duraktan bakıyoruz,
Hepimiz aynı mesafede uzağız,
Hepimiz muhtacız,
Hepimiz mecburuz ölüme.
Ölüm hem yakın hem de uzak…

Ölüm ki son
Ölüm ki başlangıç
Ölüm ki sonsuzluğun kapısı
Ölüm ki sadece bedene gelirmiş.
Toprak örterken cansız bedeni,
Hangi varoluşu saklar ki bir avuç toprak.
İlahi nefesten değmişse bir cana,
Hangi ruhu hapseder bir mezar,
Hangi varı yokeder ölüm…