Çekilme Şiiri - Kübra Gülbahar

Bu atlayışlar hep senden
Lakin uçurumlarında yalancı ağıtlar kopuyor
Bilerek yanılmaların tek sahibiyim
Bitmeyen karanlık yollar geziyor içimde
En koyu çığlıkları koparıyor dilim
Aşikâr olmayan sokaklara salmışım kendimi
Ortak yok bu acıya
Sövmeler ayaklanmış
Dilde elemin bıraktığı mayhoş bir tat
Gözü yaşlı, elleri titrek, yükü ağır
Sahibi tarafından esirgenmiş bu sancı!
Seni serzenişlerime gömdüm
Tutsaklık öylece yüzüme baktı ve irkildi
Suçuma takılacak bir kelepçe yok
Aşk bu günahı ilk benden öğrendi
Dün en kanlı cinayetimi işledim
Ben senli kumarlarda bitmişim
Bütün servetim yüreğimdi
Onuda tek zarda kaybettim
Şimdi sana mı yanmalıyım
Kendime mi kahretmeliyim!
İnanışlarım çamura bulanmış
Aldığım nefeste ziyan kırıntılar
Şu gördüğün şehir bile üstüme yıkılmış
En fazlalarımı senli saplantılarımda tükettim
Şimdi çaresizliklere yeni isimler takıyorum
Dileyen aşka hala inatla inansın
Ben kendimi uğraksız bir dağ eteğine gömüyorum
Vasiyetimdir… Arkamdan sessiz ağlansın!