Cehennemin Aynasında Şiiri - Sinan Bayram

Cehennem, bir yer değildir.
Bir zihindir.
Düşüncenin en derin kıvrımında saklı bir kod —
insanın kendi yazdığı bir lanet.

Floransa’nın taş sokakları yankı olur hâlâ,
Dante’nin adımları karışır karanlığa.
Ama o da bilirdi:
Ateşin en gerçeği,
bedeni değil, vicdanı yakar.

Bir virüs dolaşıyor çağın damarlarında,
Adı bilgi.
Kurtuluş mu, yoksa felaket mi —
karar verememiş insanlık.

Tanrı’ya benzediğini sandı insan,
ama sadece kopyaladı O’nu:
Kodlarla, laboratuvarlarla,
kendi yaratılışını inşa ederken
kendi düşüşünü programladı.

Dante’nin dokuz dairesi artık
beyin loblarında,
sunucularda,
şifreli ağlarda yanıyor.
Cehennem, artık bir metafor değil,
bir veri tabanı.

Ve ortasında bir insan duruyor —
ne suçlu, ne kurtulmuş.
Sadece farkında.

Belki de kurtuluş,
ışığa çıkmak değil,
ateşin anlamını görmekti.

Çünkü her cehennem,
kendi Tanrı’sızlığını arayan bir cennettir.

Ve fısıldıyor uzaklardan bir ses:

“Yolun sonunda seni bekleyen kapı,
senin kendi kalbindir.”

Sinan Bayram