Çay Şiiri - Alper Yıldız

Semaverde demlenen ruhumuzu...
Çay diye içerdik ya...
Hani demli olsun diye...
Üzerine azıcık Mutluluk çektiğimiz...

O günleri de çok özledim dost!

Sen yanan ateşi körüklerdin...
Böyle yanmalıyız derdin...
Yandıkça bizde demlenecektik...
Üzeri dumanlı geleceğimiz...
Kül olmuştu geçmişimiz...
Alevlenen hep,hep şimdimiz....

'Karıştır çayını zaman erisin,
Köpük köpük duman duman erisin.'
Diye söylenirken beraberce...
Nerden bilelim eriyen gençliğimizdi...
Gençliğimiz eriyişimizdi...

Karıştırdıkça akan zaman,
Zaman içinde zamanı anlatırdın,
Zamanın nabzını tutamamıştık dost,
Hem beni hem kendini kandırırdın,
Bana hep beni andırırdın...

Semaverde demlenen ruhumuzu,
Çay diye içerdik ya,
Hani demli olsun diye,
üzerine çok az su çektiğimiz,
Su gibi akıyoruz dost!
Demi tutturmalıyız!

Sonra yemyeşil çayın siyahını,
nasıl olgunlaştığını,
Güneş altında insan erermiydi?
Gelecek hayalleri kurardık,.
Hayır,hayır bizden dem çıkacaktı!
Önce ölümü,sonra ruhumuzu,acımızı,
Canımızı,kanımızı ve yine kanımızı...

İçimize gömdükçe çayı,
Hani derdin; 'Tavşan kanı',
Biz kendi kanımızı bile...
O demler iste o demler canı...

Sigarasız çay mı içilirdi?
Ruhsuz bir beden gibi...

Hala tek ümidim seninle,
Çay kokulu yar gibi...

Çaya dumandan ruh üflerdin,
Kendi dumanı yetmezmiş gibi...

Ve ihtilal türküleri söylenirdi,
Sanki biz yazmışız gibi...

Çay kokulu yar hasretimiz...
Hep hayallerimizde büyüttüğümüz,
Kendi kendimize,bir deli gibi...
Ama şimdi böylemiyiz!
Çaya bir damla gözyaşı!
O da Yar'e hediyemiz...

Her bardakla yenilenenler,
Sigara ile niçinler,
Ümit ile Nasıllar...
Mutluluklar,acılar,hatıralar,
Hem geçmişler hem gelecekler...
Her bardakla yenilenir...
Her bardakla yeniden doğardık...
Sanki alemleri yudumlardık...

Semada demlenen ruhumuzu,
Biz diye içerdik ya...
Hani demli olalım diye...
Üzerine bir hayli acı çektiğimiz...

O günleri ben çok özledim dost!