Çarpılmayanlar Çağı Şiiri - Hatice Güzen

Her şeyin farkındayım
suskunlukla mühürlenmiş çağın
tam ortasında duruyorum.
Satırlar kanıyor;
yara izlerini saklamıyor artık kelimeler.

Sık sık içimde bir soru doğuyor:
Kötülük neden çarpılmaz oldu?
Kim elleriyle karanlığı büyütürken
göğe dokunmaya yeltenir bu kadar kolay?

Çarpılmıyor kötülük.
Taşlar bile onlara yol ezberliyor;
yokuş, önlerinde secdeye duruyor.
Vicdan;
kendi suretinden utanıyor bazen.

Amaçlarına varıyorlar
durdurulmamış bir fırtına gibi
ilerliyor, kazanıyor,
gülerek büyüyorlar.

Gözlerinde
şenlik ateşi var,
ardında yanan şehirler unutulmuş.

Ve ben,
bir çarpılma bekliyorum hâlâ:
duyulmayan bir duadan doğacak
görünmez adalet.

Belki yanılıyorum...
Belki de doğruların saati,
henüz çağrılmadı zamana.

Bir gün
evet, bir gün
bir kelime inecek gökten
adı taş olacak.
Ve çarpacak,
göğe ellerini sürmeye cüret edenleri.