Çaresiz Ve Ürkek Şiiri - Özcan Acar

Bir gün seni beklemekle başladı her şey,
Sabahın ilk ışığında, akşamın son deminde.
Yüreğimde bir telaş, bedenimde bir ürperti,
Gözlerim hep yollarda, kulaklarım hep sesinde.

Sevda dedikleri bu muydu, içime dolan,
Sıcak bir meltem gibi, yavaşça sarıp sarmalayan?
Yoksa özlem miydi, kanıma işleyen,
Bir damla umut, bir avuç hasret, bir tutam heycan?

Aşk, sen misin bu kalbi içten içe eriten,
Yoksa ben miyim kendimi sonu olmayan yollara bırakan?
Bekledikçe çoğalıyor içimdeki yangın,
Her an her saniye biraz daha yaklaşıyorum sana, uzaktan.

Geceler uzadıkça, yıldızlar dökülür avuçlarıma,
Her biri bir anı, her biri bir hayal.
Sen gelmesen de olur, belki de en güzeli bu,
Çünkü beklemek de , yaşamak kadar gerçek.

Bir gün belki yollarımız kesişir,
Bir bahar sabahı, bir sonbahar akşamı.
O zaman gözlerine bakacağım usulca,
Ve diyeceğim ki: "Geldin işte, beklediğim sevdam?"

Belki de sensin içimdeki o sonsuz mavilik,
Belki de ben, seni beklerken buldum kendimi.
Aşk dediğin nedir ki,
Yarısı sen, yarısı ben, tamamı özlem hasret çaresizce bekleyiş