Çaresiz Şiiri - Sergenle Herhangibirdunya

Sessiz sedasız geçen günlerin ardından,
Bir kahkaha, bir mırıltı,
Gökyüzünden uzanan sessiz eller,
Semadan dökülen yürekler.
Hiçbirşeyin, olmaz dediğin günün pençesinden,
Ard arda beklediğin,
Yalnızlığın esaretidir gözlerde.
Sessiz geçen günlerin,
Beklediğin, umut verdiğin belki bir güneştir.
Belki son batan güneşin bir esintisi,
Rüzgarın savurduğu.
Rüzgara saldıran bir dalgadır gözlerinin ucunda.
Ufukta biriken, kararan bulutlar,
Semayı kaplayan, kapkara,
Yıldızların üstünde belkide...
Göremezsin ufku,
Göremezsin geceyi,
Mehtabı,
Sessizliği,
Yanlızlığı...
Öfkelerinde biriktirirsin,
Hançeri saplarsın yüreğine,
Bir hayat, bir fırtına gibi.
Başakların ucundaki filizlenen yediveren gülleri...
Herbiri dikenlerini batırır göğsüne, kalbine,
Hançerin içinde...
Sessizliğin sırrıdır yüreğinde, kalbinde,
Isdırabın acısı sonsuza dek sürmeyen bir sancıdır...
Yakar, ilk önce boğazını,
Daha sonra gönül kafesini,
Daralan nefesinden kalbine sıyrılır,
Hançer gibi batırır göğsünü,
Sessizce,
Gizlice...
Hesap kitap sormazsın,
Yılların acısını biriktirirsin,
Özlemini sınarsın.
Her güneş bir gün, bir sabah,
Işık veren dalgaların üstünden,
Savrulan bir denizin martısındaki kanatları gibi,
Bir sağa bir sola yalpalarsın günün içinde...
Sessiz kalan sensindir
Dizlerini bağlamışsındır,
Göğsüne doğru çekmişsindir.
Havadaki rüzgar saçlarını uçurur,
Öylesine derin,
Öylesine sessiz...
İçindeki öfkeyi kusarsın, yutkunursun,
Ya da yutkunmak istersin.
Gözlerinden yaşlar akar,
Burnundan salyalar...
Yanağından süzülür,
Dudağından süzülür,
Çenenden, damlar dizlerinin üzerine,
Dizlerini bağladığın avcunun içine akar...
Kuruyan topraktaki bir gözyaşıdır,
Damlar toprağın üstüne.
Bir filizdir belki, orada yeşerir ansızın,
Belirsiz...
Kimsesiz...
Damlar, çaresiz...
Bir güneştir o,
Filize ışık veren bir güneştir.
Bekler...
Sadece bekler...
Hergün bekler...
Sesizce bekler..