Çapa'da Son Vardiya Şiiri - Özlem Pala

Ne zaman seni ansam, gidişin gelir aklıma...
Bugün de öyle yaptım ve seni andım baba.

-Yıl 1990, Çapa’da son vardiya -

Ürkek, solgun ve yorgun küçük bir kız çocuğu;
Koltuğunun altında bir çarşaf ve bir havlu
Ve genzine dolarken formaldehit kokusu,
Pejmurde bakışıyla çıkıyordu dokuz kat.

Ömüre ölüm kala,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.

Büyümek istemeyen küçük bir kız vardı ya;

-Yıl 1990, Çapa’da son vardiya-

Çekilince yüzüne,ak beyaz sukunetler...
’Babam! ’ nidalarıyla arşa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuştu ’öldü ’ denen tutanak.

Büyütmüştü o kız,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.