Canım çok yanıyor anne! (Deneme) Şiiri - ...

Canım çok yanıyor Anne!
Canım çok yanıyor Anne! Sen, aşk acısı çektin mi.? Ben, şimdi o acıyı çekiyorum.
Bana, bebeğim diye seslenirdin. Gözlerimin içine sevgi ve şefkatle bakardın. Beni, senden başkasının daha çok sevmesine dayanamazdın. Ayağım tökezlenip de düşeceğim diye korkar, sıkıca tutardın elimi.
Senden gizlice balkona çıkar ve sokağı seyre dalardım. Sen, yanında kokumu hissedemeyince, yanında olmadığımı anlar, korkarak aramaya çıkardın beni evin içinde. Yanıma geldiğinde, yüzündeki korkuyu fark eder; suçlanır, yerin dibine girerdim.
Hatırlıyor musun? Parka gitmiştik, sana şaka yapmak istemiştim. Parkın en uzak köşesindeki ağacın arkasına saklanmıştım. Oradan seni seyrettim gizlice. Senin gözlerin, beni bulamadı bir an ve yüzün bembeyaz olmuştu. Saklandığım yerden çıktım. Yanına geldim ve seni kucakladım. O gün, seni üzdüğüm için kahroldum Anne. Kendime söz verdim. Seni bir daha korkutmayacaktım, şaka olsa bile.
Sen bana yüzlerce kez tembih ederdin oysa.. Trafik kurallarını öğretmiştin bana ilk sokağa çıktığımızda. Renkleri daha bilmez iken sarının, yeşilin, kırmızının trafikte ne anlama geldiğini öğrenmiştim.
Okula başladığımda, beyaz yakamı, mavi önlüğümü ağlayarak giydirmiştin. İlk gün, beni sınıfta bıraktığında, senin arkandan ağlamıştım. Sonra, bir daha ağlamadım anne. Her okul dönüşü, sevinçle karşılardın beni kapıda. Kızardım sana bazı zamanlarda. İçimden “ Ben bebek değilim artık, büyüdüm. Kocaman oldum artık. Özgüvenimi bana bırak. “ diye haykırmak isterdim. Fakat yapamazdım. Senin şefkatli kollarının altına girdiğim zaman, minik bir bebek gibi hissederdim. Sarılırdım sana, o güzel kokunu içime çekerdim.