Bir 18 Mart gecesi Çanakkale deyince boğazım düğümleniyor. Gökyüzü ağlarken kan kokan topraklara, yere düşen her damla yüreğimin limanlarına süzülüyor. Bu gece çarmıha geriyorum gözlerimi. Ama Nafile... Ağzımdan çıkan sözler bile göz yaşı döküyor.
Mehmedim!
Kara toprak altında yeşermemiş tomurcuğum...
Gül olmadan, dikenlerinin bedenine saplandığı, gökyüzünün kızıla boyandığı, ay yıldızın beyazları giydiği ve cananı candan silip de, canını vatan yoluna koyduğun gün bugün.
Gün, kahraman neferlerin sahneye çıkış günü...
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.