Can Bedenden Çıkmadan Şiiri - Teoman Özgün

Allah kulları, çekinin Allahtan;
Ecellerimizden önce kulluk etmeye çalışın.
Mutlaka göçeceğiz, göçmeye hazırlanın;
Gölgesi üstümüze düştü; ölüme hazır olun.
Kendilerine seslenince uyanan,
Dünyanın kalıcı yurt olmadığını anlayıp onun
Yerine âhireti ele alan bir topluluk olun.
Çünkü noksan sıfatlardan münezzeh olan Allah,
Bizi beyhude yaratmadı; başıboş da bırakmadı.
Cennet cehennem arasındaki konak,ölümdür ancak.
Göz yumup açacak zaman bile sonu,
Yaklaştırmaktadır; yaşayışı yıkmaktadır;
Ömür pek kısa sayılsa yeri vardır.
Bir görünmeyen var şimdilik;
Ama geceyle gündüz gelip geçtikçe,
Değil mi ki onu sürüp getirecek;
Çabukça gelmiş-çatmış sayılması gerek.
Gelen değil mi ya kurtuluş,murâda eriş müjdesiyle,
Ya da kötülükle gelecek,hazırlanılması gerek.
Dünyadan yarın ondan kendinizi koruyacağınız,
Kurtaracağınız şeyleri düşünüp,tartıp azık edinin.
Nefsine öğüt veren, tövbe etmeyi öne alın,
Şehvetine galip olan kuldur,Rabbinden sakınan.
Çünkü ecel çağı gizlidir kuldan; dileği aldatır ondan;
Şeytan musallat olmuştur utanmayan kuldan;
Üstüne bindirip sürmek için suçu süsler,
Güzel gösterir ona; bugün yaparım,
Yarın ederim diye tövbeyi geriye atar,
Derken en gafil bir haldeyken ölüm gelir-çatar.
Ne de zarardadır gafletle yaşayan,
Ne de yanar-yakılır ki ömrü, ömründe yaptıkları,
Delil olarak bir bir gösterilir ona;
Neyle geçirdin ömrünü denir; günleri,
Kötülüğe sürmüş-götürmüştür; üzülür durur.
Noksan sıfatlardan münezzeh Allahtan dileriz,
Bizi de,sizi de nimet yüzünden azmayan,
Sonun belirsiz olması yüzünden,
Rablerinin itâatinde kusurda bulunmayan,
Ölümden sonra da pişmanlığa, mihnete,
Hasrete düşmeyen kullardan etsin.