Çamurdan da Çık Be Adam Şiiri - Veysel E ...

Ve ni’mal nasıyr! Ne güzel yardımcı!
İhtiyacın yegane ilacı
Üstlenmiş tek başına her türlü ihtiyacı
O BİZİM YARDIMCIMIZSA BİZ NEYİZ HACI?
ALLAHUEKBER!

Kendini bil ve Rabbine dön Ey Halife.
Halifesin sen!
23 nisan da mıyız sandın?
Koca koca makamlarda çocuklar!
Tıpkı öyle de bir farkla; verilmiş yetkilerle daha da büyük makamlar!
Kararlara, seçimlere; müdahale, baskı, zor yok!
Seçiminde her türlü yardımı yapan hazır.
Hem dünyada hem ahrette vaadi öyle
Allahuekber!
O Hakk’tır vaadinde sadıktır böyle!

Halifesiymişiz cümle varlık alemine duyurdu.
“Sana yardımcı Benim Ey Halifem” buyurdu
Meraklı gözlerle her şey birbirine bakıyordu
İnsan makam* koltuğundaki çocuk misali duruyordu (*Allah’lık makamı)

Neydi bu Halifelik; acaba nasıl bir iş oluyordu?
Canım her neyse yardımcımız ne güne duruyordu
Bir niyet ediyorduk; yardımcımız hallediyordu!
Sen sadece istiyordun sayki onu bile O veriyordu!
Burada nasıl bir iş dönüyordu?

İnsanın bu işleyişten başı dönüyordu
Derken gözü o edna-dünyaya kayıyordu (Edna: 1. Çok aşağı, en alt düzeyde, çok alçak.2. En yakın)
Biraz daha derken… Her şeyi unutuyordu
Kendini dünyanın bir mahluku sanıyordu
Bedenim de bedenim diyordu

Halife engin bir değer taşıyordu
O ise makamını bile unutuyordu
Çocukça çukur çamurlarda oyalaşıyordu
EY HALİFE! MAKAMIN BOŞ KALIYORDU!
ÖĞRENDİKÇE ADETA; KAFAN BOŞALIYORDU…

Bi arın bi durun
Ne olacak sonun
Neydi imtihan sorun
Görece bi oyun
Eğlence mi savın

Hani Bir’di Var olan
Barış değil mi parolan
Nerde senin yuvan…

Bir üfleyiş üfledik ruhtan
Çıkardık seni çamurdan
Demedim yat yuvarlan
Çamurdan da çık be Adam

Beşerin hasını Adam bil;
Ol ki Adam gibi Adam
ADAMLIĞIN HASI TÜRK’Ü BİL…
Ahseni takvimsin madem
TÜRKÜMSÜN SEN HAS ADAM…
Kendini bir şey saymak, oldum demek
Çürümeye yüz tutmak değil mi; ermek