Camın Ardındaki Şiiri - Zer Duhi

bir apartman aralığında doğdum ben,
tenhalığı duvar gibi ördüler üstüme
annemin sesiyle konuşmayı öğrendim
ama hiçbir harf gürültüye alışmadı

bilmezsin sen,
konuşmayan dudakların kaç çığlık büyüttüğünü içeriye
bir kütüphane sessizliğinde yaşar bazı insanlar
rüzgâr bile fısıltıyla geçer yanlarından

tramvay durağında adımı unuttum bir gün
bütün şehir bana 'sus' dedi
bir çocuğun balonu kadar kırılgandım oysa
ve sustukça daha çok büyüdü içimde kalabalıklar

balkon demirlerine sardım bütün cümlelerimi
kurutmalık gibi,
biriktirdim suskunluklarımı tellere,
dışa dönük insanlar kurusun diye

dış sesin yankısıyla çatladı camlar
ben iç sesle konuşurken
bir “merhaba” kadar uzaktı dünya
ama her cümlede bin yıllık mesafe vardı

gözlüğümün camında yağmur izleri
her damla bir kalabalıktı ben içinden geçemedim
bir kafede oturuyordum sen gelmeden önce
elimi cebime soktum, bir yalnızlık buldum orada

"anladım," dedim
“bu şehir bana benziyor,
sokağın kenarına çekilmiş
ve susmuş.”