Camın ardındaki sessizlik

Camın Ardındaki Sessizlik"

İnsanoğlu zamanla eksilir,
Kendi elleriyle örer yıkımını
Yıpranır, yıpratır;
Sevdiğini bile…
Ve karanlık çökünce,
En çok kendinden gizlenir insan,
Kendi gözlerinden bile utanır.
Pişmanlık yağmurlarında yürür çıplak,
Sırılsıklam anılarla…
Ya yolunda gitmeyen hayat mı
Yoksa hayata fazlaca güvenen kalp mi
Başlatır beynin içinde o yüz yıllık savaşı?
Kimse duymaz sessiz feryadı,
Çünkü insanlar yalnızca
Yüksek sesleri alkışlar,
Kırık dökük suskunlukları değil.
Yaşlıyım dedim sana,
Ama yüzüm aldatır;
Zaman içimde daha derin geçer.
Sıkıntılarla yaş aldık biz,
Her sene üç yıl daha…
Kelimelerimiz yarım kaldı,
Suratımızda eksik harflerin çizgisi.
Ne yaşandıysa
Hayırlara yorduk
Yoksa da hayır, öyleymiş gibi yaptık.
Mutsuz olmamayı mutluluk sandık,
Gülümsemeyi değil,
Gözyaşını içine akıtmayı öğrendik.
Ve bazı şeyler…
Görünmez oldu
Araba camının buğulu arkasından.
Geçmiş, camda kalmış bir parmak izi gibi —
Silinse bile hatırlanır.