Camın ardındaki sessizlik

Kalabalık bir dünyanın içinde,
sessiz bir köşeye sıkışmışım.
Adımlar birleşiyor, bakışlar konuşuyor,
nefesler aynı ritme uyuyor,
ama benim sessizliğim
o ritme hiç karışmıyor.

Camın ardında bir izleyiciyim.
Elimi yaslıyorum,
parmak uçlarım diğer taraftaki sıcaklığa
değmek istiyor,
ama aramızda hep
soğuk bir yüzey duruyor.

Gözlerim kalabalığı tarıyor;
bir tebessüm,
küçük bir işaret,
belki bir davet bekliyorum.
Fakat dünya kendi hikâyesini anlatıyor,
sayfalar dönüyor,
karakterler sahneye çıkıyor
ve hiçbir cümlede
benim adım geçmiyor.

Bazen varlığımı sorguluyorum:
Burada mıyım,
yoksa sadece gölgemi mi bırakmışım?

İçimde bir boşluk var
derin, karanlık,
neyle doldursam hep eksik kalan.
Belki de en sadık yoldaşım o,
çünkü kalabalığa karışmak istesem
sessizce elimi tutuyor
ve diyor ki:
“Senin yerin burası değil.”

Ve ben,
dünya dönerken, renkler değişirken,
mevsimler gelip geçerken
aynı yerde duruyorum.
Hayatın bana uğramayan durağında
sessizce bekliyorum.