Camın ardındaki Ses Şiiri - Muhammed Yağmur

Her sabah aynı masanın başında
aynı kahveyi içiyorum,
ama fincanda duran bu eller
benim ellerim değil.

Aynaya yaklaşıyorum;
camın ardında,
sesini unuttuğum biri var,
dudakları kıpırdıyor
ama kelimeler bana ulaşmıyor.

Yüzümdeki çizgiler
başka bir hayatın krokisi gibi,
benim yaşamım değil,
başkasının acılarıyla oyulmuş.
Ne kadar baksam,
camın ardındaki ses
bana dönmüyor.

Belki de artık
aynalar beni tanımak istemiyor,
ya da ben, kendime dönmeye
çoktan üşenmişim.