Camdan bir yüz Şiiri - Haydar Güner

Ne zaman
bir çocuk ağlasa sokak arasında
yüzünü çevirirdi başka yöne.
Küçük sevinçlere karşı
alıntı bir suskunlukla yaşıyordu.

Güneşi sevmezdi.
Daha doğrusu
onunla ne yapacağını bilmezdi.
Isınmak onun lügatinde
“gerekli”ydi sadece.
Sevmek değil.

Kavanozda saklanmış
bir bakış gibiydi gözleri.
Ne balı anlardı
ne arıyı.
Yol kenarında açan kır çiçeği
onun için sadece
“gereksiz bir detaydı.”

Ne kitapların kokusu
ne ilkbaharın ürpertiyle getirdiği serinlik
durdurmazdı adımlarını.
İçinden geçerdi zamanın
hiçbir durağına uğramadan.

Ve ona bakarken insanlar
sadece kendilerini görürdü.
Çünkü o
bir yüz taşımıyordu.
Bir cam taşıyordu.