Cam Kırıklarıyla Konuşan Şiiri - Haydar ...

Gecenin çatısından sarkan
bir düşün gölgesiydim.
Geçtim aynasız koridorlardan—
duvarlar adımı bilmeden yankılandı,
hiçbir resim beni tanımadı.

Eşyalar susuyordu,
hiç konuşmamışlar gibi.
Bir zamanlar gülünen o odalarda
şimdi sessizlik, kırık bir bardak gibi.

Sokak lambası yüzüme değdi;
bir yabancı gibi baktı geçerken.
Gömleğimin cebinde unutulmuş
eksik bir veda mektubu gibi yürüdüm.

Biraz kâğıt kesiği,
biraz rüzgâr tırmığıydım tenimde.
Adını unuttum belki—
ama sesin, hâlâ
ıslak bir kibrit gibi yanıyor içimde.

Artık seninle ilgili hiçbir şeyi hatırlamıyorum,
ama her şey seni andırıyor:
Bir şarkının başı,
açılmamış bir zarf,
göz ucuyla bakılan bir vitrin camı…

Ve ben yine konuşuyorum
cam kırıklarıyla.
Sadece onlar anlıyor ne dediğimi—
hiç sormadan,
hiç kırmadan,
yeniden.