Çakıl Taşı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ah, o çakıl taşı gibi olabilmek...
"Ben" demekten yorulmuş bir sükûnetle,
Ne güneşi aramak, ne de suyu beklemek,
Sadece uzanmak o sonsuz teslimiyetle.

Ne dünün tortusu avucunda,
Ne yarının telaşı.
Dalgaların ninnisiyle yıkanmak uykusunda,
Tuzun ve zamanın yoldaşı.

İsim koymadan sevmek dalgayı,
Sormadan kabullenmek geceyi.
Ne bir yargı, ne bir mana arayışı,
Sadece hissetmek teninde gelip geçeni.

Varlığın kıyısında,
Tüm gürültüden arınmış.
Sadece olmak,
Öylece, sessizce durabilmek.