Çakıl Şiiri - Şair Zegan

Çakılmış bir çakıldım,
Bağrına toprağın.
İçi çekilen bir çiçek gördüm,
Arkasında yaprağın.
Çakıl kadar derdim
Toz oldu, uçuverdi.

Kararmış bu toprakta renk verdi,
Renk oldu, masum çiçek,
Su gibi temizdi.
Sayesinde su geldi,
Ben yıkandım,
Cevher olup parlayıverdim.

Kara toprağın küçük çakılını sevmezdi,
Çakıl, aklına bile gelmezdi.
Taş dile gelse, o dinlemezdi,
Renk vermezdi çiçek.
Susup kalakaldım gölgesinde,
Yosun tutuverdim, yoksunca

Korktum, Çiçek birgün gider diye,
Seslendim, belki dinler diye.
Rüzgarla döndü çiçek,
Anlamadı beni çakılım diye,
Çekiç vurdu anlımın çatına,
Bir çalı gibi kırılıverdim.

Çok üzüldüm kahroldum,
Yüz çevirdi çiçek
Göz devirdi, bir daha bakmadı,
Gölgesinde kalır oldum,
Var iken yok oldum,
Acısından tüter oldum.

Uzaklara gittim zamanın bir seliyle
Kader, itti beni eliyle,
Yaşarken hayat gayilesiyle,
Hayal oldum, özlediğim renkleriyle
Çakıl idim, çakmak oldum.
Yanıp durdum hasretiyle

Başka bir yar istemedim,
Benim gönlümü kapladı bu çiçek,
Ondan başka güzel bilmedim,
Hayaliyle yaşarım dedim,
Bir elekte elenmedim,
Kumlardan ayrılıverdim.

Çaresizce özlemek beni kahretti,
Bu aşk beni perişan etti,
Sel aldı, dere yatağını bana dar etti
Kuma karıştırıp rezil etti,
Şekilsiz bir çakıldım,
Derdim beni topaç etti.

O çiçeği kalbimde taşırım,
Aşkımın derdine alışırım,
Adam etmedi beni bu hasret,
Çamurdan çıkmaya çalışırım.
Mücevher olmak isterdim elbet,
Toz olur moloza karışırım.

Şair Zegan